۳۱
فروردين
آدم ها در زندگیشان لحظاتی را تجربه می کنند که عجیب سخت می گذرد. آنقدر سخت که دیگر نمی توانند با کسی حرف بزنند ، لحظاتی که برای سقوط جاذبه نیاز است ، اما انگار جاذبه ای نیست.معلق می شوند در خیال در رویا و پرت می شوند میان هزار توی درونشان و هیچ کس هم نمی فهمد.
وقتی که رفت ، پرت شدم به دنیایی بی جاذبه ، بی رغبت و سرد.
وقتی که رفت باران می بارید ، سرزمین شگفتی های بی انتها ، خیس باران بود.
وقتی که رفت ، زمزمه می کردم :
گذشتم از او به خیره سری ، گرفته رهه مه دگری
گذشتم از او به خیره سری ، گرفته رهه مه دگری
کنون چه کنم با خطای دلم؟ گرم برود آشنای دلم
کنون چه کنم با خطای دلم؟ گرم برود آشنای دلم
+نمی دانم چه شده ام ، سه روز است فقط این قطعه رو گوش میکنم. قطعا چیزی سر جایش نیست.