۱۵
مهر
و در آخر احمق ها هستند که می خندند و شاد و هستند ، این سرنوشت اجتناب ناپذیر است !
سیستم ها و روال ها یه نحوی در کنار هم چیده شده اند که هر روز تعداد احمق بیشتری را ایجاد کنند و درصد خلوص حماقت را بالاتر ببرند تا نزدیکی به دز باور نکردنی 100 درصد.
یکی از سیستم ها احمق پروری شبکه های اجتماعی هستند ، در روز چند میلیون پیام بدون این که حتی یک بار متن آن به صورت کامل خوانده شود ، یا حتی ذره ای در خصوص آن تامل شود بازنشر می شود ؟ ، تنها کافی است متن پیام یا ظاهر محتوا نظر ما را جلب کند و زیر آن اسمی آشنا یا مشهور را ببینند ؛ همین سند می شود برای بازنشر ! و به شخصه شاهد بوده ام که بر سر محتوای نخواننده و دفاع از آن چنان بحث و جدل هایی به پا شده که بیا و ببین ! پافشاری و اصرار بر اثبات حماقت ، تبدیل شده به یک ارزش
یا این اگر احمقی در شبکه های اجتماعی با هزارها و حتی میلیون ها فالور ، هر جفنگی را بلغور کند، قطعا تعداد لایک ها و فراوردهای آن پیام شما را سخت به فکر فرو می برد. چرا باید بدون فکر و مانند یک احمق ، حرف های یک احمق را تکرار کنید و این اعتماد به نفس کاذب را در او ایجاد کنید ؟
یا این که پول قرض می کنی و بچه ات را روانه بهترین مدرسه مملکت می کنی ، تا ده ، دوازه سال از طلایی ترین روزهای عمرش را در سیسم احمق پروری ، صرف تبدیل شدن به یک احمق تمام عیار کند. و تو با خودت خیال می کنی که با این کار آینده خوبی در انتظار او است و می تواند کار مناسبی پیدا کند ، پول در بیاورد و خوشبخت باشد ، ولی مگر می شود که یک احمق خوشبخت باشد ؟
برای سواد آموزی ده جلسه برای یک انسان باهوش و پانزده جلسه هم برای یک انسان کند ذهن لازم است تا بتواند بخواند و بنوسید ، پس در ده سال چه چیز به دانش آموزان تدریس می شود ؟ ، کل 15 سال دوره آموزشی متوسطه را می توان در سه تا پنج سال به دانش آموزانی با هوش متوسط آموخت ، این پروژه قبلا انجام شده !
اما حلقه مفقوده ، این سال های دراز آموزشی ، تزریق ایدئولوژی به مغزها است!
این سیستم خاص و بومی ایران نیست ، تمام جهان مشغول پرورش و تکثیر آدم های احمق است ، احمق ها کمتر سوال می پرسند ، راحت تر قبول می کنند و ساده تر قربانی می شوند.
تعداد این آدم ها روز به روز در حال افزایش است ! در آینده جز آدم های ابله وجود نخواهند داشت ، آدم هایی که فکر نمی کنند ، کتاب نمی خوانند ، فقط مشغول تماشای تلویزیون هستند یا در شبکه های اجتماعی لایک می کنند!
۲۶
آذر
یادم میاد کلاس چهارم ابتدایی بود ، و از اون به بعد کابوس ها شروع شد.
اولش خیلی خوب بود و مورد توجه معلم ها و ناظم و مدیر قرار گرفتم ، بعدش پدر و مادر ، خوشم می اومد چون بیش از پیش بهم توجه می شد ، هنوز نمی دونستم ماجرا از چه قراره ، سال بعدش مدرسه عوض شد ، کلاس پنجم رو رفتم مدرسه تیزهوشان ! و این اول بدبختی بود.
کتابا و مطالبی که باید یاد می گرفتی دوبرابر شده بود ؛ دیگه مجالی برای بازی های بچه گانه نبود ، انگار پرت شده بودم تو دنیای بزرگتر ها ،مساله و مشکلات بزرگتر ها ، دغدغه های هدر نرفتن استعداد تازه کشف شده ، کل زمان بچگی ، به یاد گیری گذشت ، نه دوستی نه هم بازی ، فقط کتاب می خوندم و کلاس های جور واجور از تابستان و زمستان ! همین شد که متنفرم از تیز هوش بود ن، بقیه فکر میکنن که تیز هوش بودن واقعا دنیای جذابی داره اما جز رنج و عذاب چیزی نیست. برخلاف باور عموم باهوش بودن خیلی کسل کننده است ، شاید حل کردن مسائل ریاضی و فیزیک ، قبل از بقیه ، جالب باشه و بقیه رو شگفت زده کنه ، اما بعد از مدتی دیگه کسی از حل شدن سریع یک مساله دشوار شگفت زده نمیشه ؛ بدتر از اون اینکه اجازه اشتباه کردن نداری. کوچکترین اشتباه توسط شما میشه دست مایه ای برای مسخره شدن. همیشه حسادت رو حس کردم ، هم سن و سالایی که سعی می کردن با دست انداختن و مسخره کردن ، خودشون رو بهتر و باهوش تر جلو بدن. همیشه پیدا کردن دوست برام سخت بوده و هست، وقتی کلت پره از ایده و فکرای جور واجور ، انتظار داری که حداقل دوستت بدیهیات رو بدونه و لازم نباشه که از بدیهیات توضیح بدی، و این باعث رنجش اون میشه ؛ باید بفهمی اون مثل تو نیست !
اما میدونید حماقت کجای این قضیه است ؟
یه آدم باهوش اونقدر احمقه که نمی دونه بقیه نمی تونن مثل خودش فکر کنن ، مثل خودش عجله کنن ، اونقدر احمقه که دوستش رو اذیت میکنه ، اونقدر احمقه که تنها میمونه!
+لطفا آدم های تیزهوش رو درک کنید ، تنهاشون نگذارید ، مسخرشون نکنید ، اگر اشتباه تون رو تذکر دادن ناراحت نشید ، آدم های تیز هوش بیش انداره بی پرده و رک حرف میزنن.