آدم پوچی مثل مه کجا بِریْت که جاش بَشِه وا چه زَبُنی گپ بِزَنت تا یکی آشناش بَشِه موات از ایجا دور بَشُم جایی برم که چوک اَرُم غیر از خیال خوبِ خوم چیزی نَهَستَه تو سَرُم
منصفی